De zee

Het was in 2007 in deze tijd van het jaar dat ik na een –tamelijk lange en uitputtende- fietstocht aan de waterkant stond. Samen met mijn lotgenoten, gedost in Mexicaans tenue (tip: ga nooit een fietstocht maken met een sombrero op je hoofd), bevond ik mij ergens onderaan een met windmolens beplante dijk aan het rustig kabbelende IJsselmeer ergens in de buurt van Urk. Of we maar even zo hard mogelijk ‘ik houd van de zee!’ wilden roepen?

Het was een van de memorabele momenten van mijn ontgroening. Of introductie zo u wilt. Zonder enige terughoudendheid, behalve dan de stemzwakte die door energiegebrek veroorzaakt werd, schreeuwde ik het uit alle macht: ‘Ik houd van de zee!’ Wat volkomen waar, maar enigszins misplaatst was omdat het IJsselmeer geen zee is maar een meer zoals de naam al zegt.

Inderdaad zijn er weinig dingen op aarde waarvan ik zoveel houd als van de zee. Manlief was nog net niet in beeld, de kinderen zaten nog in hun vaders lendenen en ik had nog nooit een broodje gerookte zalm gehad. Ik kon gerust roepen.

Over manlief gaat een verhaal rond dat hij in zijn peutertijd met zijn ouders op vakantie was, ergens waar kennelijk strand voorhanden was. Iedere keer dat het strand voor die dag gedag gezegd moest worden liep dat op een drama uit. Met veel pijn en moeite kregen mijn schoonouders hem de duinen over, onder luid gekrijs van zijn kant. Een dagelijks terugkerend ritueel.

Dat verhaal had over mij kunnen gaan.

Misschien komt het doordat mijn vader schipper was. Of omdat in mijn kindertijd met storm de zeemeeuwen over ons huis vlogen. Maar ik houd van de zee. En dan niet per se zo’n blauwe met witte stranden erbij. Liever de Noordzee met windkracht 8 of meer. Of een verlaten strand met kliffen, waar golven op de rotsen stukslaan. De Waddenzee waar we tot voor kort vlakbij woonden was een schamel surrogaat. Geen serieuze branding, geen kliffen.

Ooit was ik twee zomerse weken in Oostenrijk. Het was er prachtig, maar ik miste de zee. ‘Bergen val op ons, heuvelen bedek ons’ voelde daar als een reële dreiging. De Alpen benauwden mij. De enige zee daar is met een s en dan is het weer een meer. Nee, doe mij maar ruimte en uitzicht. Dus als ik nu op vakantie ga, dan is dat bij voorkeur in de buurt van zee. Engeland, Wales en Denemarken passeerden tot nu toe de revue (in Frankrijk wonen zoveel Fransen en België is België).

Vorig jaar boekten manlief en ik voor de tweede keer in onze gezamenlijke vakantiecarrière een huisje in Denemarken. Het was ruim, had een enorme tuin, was van alle gemakken voorzien, had uitzicht op zee en was zeer betaalbaar. Met tien minuten lopen stonden we op het strand. Wat een plekje! Toen ons hoofd vol veranderingsspanning zat afgelopen winter, keken we elkaar eens aan, knikten en boekten zonder al teveel omhaal exact hetzelfde huisje voor de tweede keer.

Inmiddels zijn we een halve week weer terug en kijken we dankbaar terug. Ons huis was net aan opgeruimd voordat we vertrokken, bij terugkomst was ons hoofd dat ook. Geen betere plek om je hoofd op orde te brengen dan op het strand.

Pootjebadend bij een uitgestorven strandje bij wat niet al te spectaculaire kliffen liet ik mijn voeten langzaam wegzakken in het zand, terwijl ik de golven tegen mijn kuiten liet kabbelen. Terwijl het frisse water mijn voeten verkoelde, keek ik om mij heen. De zon scheen op het water en liet het water glinsteren, de wind liet het helmgras buigen, de kinderen maakten zich druk om razend belangrijke zaken als stenen in zee gooien, dammen aanleggen en dijken verstevigen (het blijven Hollanders). Manlief las een boek. Een rustig briesje danste door mijn haar. De zee was eindeloos.

In mijn hoofd borrelde de tekst op van een eenvoudig en lief gedichtje dat ik net thuis op de deur van dochterlief had geplakt. Hoe het precies ging wist ik niet meer daar met mijn voeten in het

water. Er slingerden maar wat flarden door mijn geheugen. Thuis zocht ik het op. Het was precies zo mooi als ik dacht.

De liefde van God is net als de zee.

Altijd bij ons. Altijd diep.

Er is geen einde aan.

De liefde van God is heel bijzonder.