Moederzuster

Het avondeten in huize Moederzuster is een van de meest rusteloze momenten van de dag. Wie de betekenis van het woord ‘kakafonie’ wil leren kennen, moet voor de grap eens om een uur of zes   ’s avonds bij ons komen buurten. Wat kan ik ernaar verlangen om na een drukke dag vol afspraken en huiselijke klussen aan tafel te gaan zitten en in stilte en vrede mijn bord leeg te eten. Voorlopig blijft het naar alle waarschijnlijkheid bij verlangen. De een voorziet het eten van een recensie, de ander jengelt iets in de trant van ‘neeee, self!’, terwijl een derde niet beters te doen weet dan het verhaal dat hij toch per se stante pede wil vertellen, dan wel de vraag die hij absoluut onmiddellijk gesteld moet hebben uiteindelijk maar boven al het andere geluid uit naar mij te roepen met iets meer decibel dan in het oorspronkelijke plan. Om de een of andere reden worden de vragen van zoon 1 en 2 ook standaard aan mij gesteld (behalve over Lego, want dat stukje van de opvoeding ...

Het tekort aan leerkrachten werd afgelopen week nogal concreet voor ons. De juf van zoon 1 was ziek en een ‘gewone’ vervanger was niet beschikbaar. Dankzij bewonderenswaardig creatieve oplossingen en een indrukwekkende flexibiliteit van al het schoolpersoneel werd voor twee dagen toch iemand voor de klas getoverd. De overige twee dagen is de klas van zoon 1 noodgedwongen vrij. Zijn meeleven met de zieke juf ten spijt, kan hij er niet bijzonder rouwig om zijn. Een vrije dag betekent ten slotte meer tijd voor Lego. Het enige minpuntje is de teleurstelling van zoon 2 dat hij wel gewoon naar school moet. Zelden kostte het transport van warm bed naar stoeltje in de kring ons zoveel moeite. Met intense knuffels en kussen nemen de broers ‘s morgens afscheid en ’s middags staat zoon 1 erop om mee te gaan naar school voor het ophalen, om zijn broertje maar zo snel mogelijk weer in zijn armen te kunnen sluiten. Wreed als ik ben, temper ik het enthousiasme van zoon 1 over de vrije...

Een nieuwe column voor Eva online: https://eva.eo.nl/artikel/2019/02/het-koninkrijk-lag-in-mijn-keukenkast/

Toen zoon 1 voor het eerst naar school ging, voelde dat ongeveer als parachutespringen met mijn ogen dicht. Geen idee wat er gaat gebeuren en hopen dat het goedkomt. Het meest verbijsterende onderdeel vond ik eigenlijk niet het wegbrengen (dat had ik aan manlief uitbesteed), maar het ophalen. En de nonchalance waarmee dat ging. Als moeder van een kind dat nooit naar de kinderopvang of een peuterspeelzaal geweest is, was ik gewend om nogal precies te weten wat zoon 1 zoal uitvrat op een dag. De enkele keer dat hij een dagje bij opa en oma of een vriendin had doorgebracht, kreeg ik bij terugkomst een redelijk gedetailleerd verslag van wat er die dag gebeurd was. Nu stond ik daar op het plein mijn kind te zoeken tussen heel die wriemelende kluwen kleuters die naar buiten stroomde en het enige wat ik hoorde (nadat ik ernaar gevraagd had), was dat het ‘wel goed gegaan was.’ Een vrij summiere hoeveelheid tekst om een bezorgde hoogzwangere door hormonen bevangen moeder te troosten, ...

Eigenlijk verbaasde ik mijzelf. Normaal hecht ik niet zo aan trends. Niet dat ik er volledig los van sta en soms word ook ik wel meegesleept in een bepaalde rage, maar meestal trek ik mij weinig aan van wat populair of in de mode is. Bij vlagen ben ik geneigd om juist het tegenovergestelde te doen van wat hip of in is. Ik ben niet per se tegen mode en trends. Ooit las ik in een boek de fantastische redenering dat ‘mode’ het omgekeerde is van ‘Edom’ en dat Edom vervloekt was, dus dat dit met mode ook wel het geval zou zijn. Ikzelf zou dan trouwens eerder redeneren dat mode, volgens dit model van waarheidsvinding, eerder het tegenovergestelde van vervloekt zou zijn. Maar vervloekt of niet, ik heb er gewoon niks mee. Ik heb er trouwens ook geen kijk op.   Ik ontdek te laat wat de trend van het moment is en hobbel gewoonlijk wat achter de feiten aan via de kringloopwinkel. Dat deze ietwat sceptische houding richting mode genetisch bepaald is weet ik vrij zeker. Niet dat ik m...