Trend

Eigenlijk verbaasde ik mijzelf. Normaal hecht ik niet zo aan trends. Niet dat ik er volledig los van sta en soms word ook ik wel meegesleept in een bepaalde rage, maar meestal trek ik mij weinig aan van wat populair of in de mode is. Bij vlagen ben ik geneigd om juist het tegenovergestelde te doen van wat hip of in is.

Ik ben niet per se tegen mode en trends. Ooit las ik in een boek de fantastische redenering dat ‘mode’ het omgekeerde is van ‘Edom’ en dat Edom vervloekt was, dus dat dit met mode ook wel het geval zou zijn. Ikzelf zou dan trouwens eerder redeneren dat mode, volgens dit model van waarheidsvinding, eerder het tegenovergestelde van vervloekt zou zijn.

Maar vervloekt of niet, ik heb er gewoon niks mee. Ik heb er trouwens ook geen kijk op.  Ik ontdek te laat wat de trend van het moment is en hobbel gewoonlijk wat achter de feiten aan via de kringloopwinkel.

Dat deze ietwat sceptische houding richting mode genetisch bepaald is weet ik vrij zeker. Niet dat ik mijn complete familie als amodieus zou willen bestempelen, laat slechts wie deze schoen past (wat dan wel weer in het modeverhaal past) hem aantrekken, maar toch.

Mijn beppe had een aantal decennia geleden namelijk al een vrij heldere kijk op mode waarin ik mij zeer herken. Haar opvatting was als volgt ‘Als het mode is om in je blote kont te lopen, gaan ze in hun blote kont lopen.’

Ik heb de voorzichtige indruk dat ze hiermee de werkelijkheid niet vreselijk veel geweld aan deed.

En toch. Mijn gevoelloosheid voor modegrillen en de laatste trends ten spijt, ging ik vorige week zomaar ineens toch feilloos mee met dat waar massa’s Nederlanders met mij hun tijd en energie op dit moment in steken.

Ik had een paar dagen griep.

Waardeloze trend.

Maar als er een griepgolf is, of epidemie, of hoe het ook maar heet, en ik heb griep, dan volg ik toch maar wel mooi een trend. Mijn eigen twee dagen onverwachte hipheid.

Weet ik meteen weer waarom ik nooit zo nodig hip hoef te zijn.

Manmanman, wat een ellendige uitvinding is die griep. Waarom er een griepgolf is weet ik ook niet. Ik zie er de lol in ieder geval niet van in.

Het gevoel dat er iedere keer dat je slikt, een golfbal meegaat.

Een hoofd met een stuk gewapend beton erin. Of een walvis. Of iets anders zwaars.

Klappertandend liggen rillen onder drie dekens, afgewisseld met gloeiend wakker worden in een bed dat ineens meer lijkt op een lek waterbed.

Futloos rondscharrelen in huis, met nog minder doelgerichtheid dan een zojuist onthoofde kip.

Dit alles in de hoop dat de kinderen zich intussen in zoverre gedragen dat ze in ieder geval elkaar en het meubilair heel laten. Gelukkig werd deze hoop wonder boven wonder redelijk bewaarheid.

Intussen dacht ik nog steeds dat het enige dat deze griep mij ging brengen het gevoel was dat ik eindelijk eens meedeed aan een trend.

Maar dat was niet het enige dat de griep mij opleverde.

Toen het betonblok in mijn hoofd heel langzaam en voorzichtig verpulverd werd tot gruis en ik stapje voor stapje weer wat helderder kon nadenken, had ik zomaar ineens wat meer tijd om tussen de koortsvlagen door na te denken over de diepere zaken des levens.

Ik bedacht bijvoorbeeld dat ik dankbaar ben dat mijn gezondheidsleed niet ernstiger is dan zo’n uiteindelijk toch tamelijk overzichtelijke griep. Zat mensen, ook van mijn leeftijd, voor wie gezond zijn niet vanzelfsprekend is. Soms is het goed om daar even aan herinnerd te worden.

Maar ik bedacht ook nog iets anders. Ik bedacht hoe graag ik altijd overal aan meedoe. Hoe vervelend ik het vind om dingen te missen, afspraken af te zeggen, ergens niet bij te zijn.

Nu ik griep had kon ik niet naar die gezellige avond, moest ik werkafspraken afbellen, hadden de kinderen niks aan mij en zat manlief ’s avonds moederziel alleen op de bank.

En het ergste van alles: de wereld draaide gewoon door. Iedereen ademde gewoon verder.

Weg zalige diep weggestopte geheime gedachte dat ik degene ben van wie mijn omgeving afhankelijk is. Dat alles instort als ik wegval.

Helaas, helaas. Hoe jammer ook voor mij, de wereld is niet van mij afhankelijk.

En dat hoeft ook niet. Een Ander heeft de wereld al gered en houdt hem in Zijn hand.

Ik kan dus rustig griep hebben.

Al moet ik zeggen: liever niet te lang. Trend of geen trend.