Sneeuw

‘Hé, het lijkt wel kerst!’ roept zoon 2 enthousiast als hij naar buiten kijkt.
Vanaf halverwege de ochtend tot ver in de middag heeft het gesneeuwd, dus het ziet er buiten inderdaad uit zoals op de gemiddelde kerstkaart. Volgens mij heeft zoon 2 zijn hele leven nog geen witte kerst meegemaakt, maar voor hem is dit desondanks dus ongeveer kerst.
Ik ben dan wel meteen weer zo’n wrede, onromantische moeder die hem meteen maar uit de droom helpt. De kans dat er sneeuw lag in Bethlehem toen Jezus werd geboren is nagenoeg nihil, dus de associatie kerst-sneeuw is vrij slecht onderbouwd. Dat leg ik hem vriendelijk uit op zijn eigen kleuterniveau, wat hij volgens mij tamelijk verbaasd aanhoort.
Maar kerst of geen kerst, mooi is het wel die sneeuw.
Alles is ineens gelijk. Geen onderscheid meer in kleur. Alles is spierwit.
Wat lelijk en kapot is, verdwijnt wanneer het sneeuwt. Zelfs de lukraak neergesmeten kinderfietsenberg in de achtertuin wordt mooi met een laagje sneeuw erop. Hoe is het mogelijk?
Sneeuw bedekt, verhult. Sneeuw moffelt weg wat er niet hoort te zijn. Het lege colablikje in de struiken wordt onzichtbaar, net als de glasscherven op de stoep. De losliggende tegel, de vergeten wieldop aan de kant van de weg en de poep op de stoep: na een flinke sneeuwbui is het allemaal verdwenen.
Sneeuw heeft iets liefdevols en milds. Iets van ‘weg ermee, we denken er niet meer aan.’
En toch.
Onder de sneeuw blijft de troep gewoon liggen.
Het ziet er wel anders uit, maar ook verborgen onder een stralend wit laagje blijft alle rottigheid evengoed rottigheid.
Sneeuw blijft niet voor altijd liggen. Straks is het mooie witte vachtje weer gesmolten. Dan komt alles weer aan het licht. De tuin ligt weer gewoon volgestort met de vervoermiddelen van de kinderen. Daar is niks moois meer aan, dat is gewoon een bende.
Het colablikje blijkt er nog gewoon te liggen, daar in de struiken.
De sneeuw smelt, de troep blijft.
Er is iets dat de rotzooi van deze wereld grondiger aanpakt. Iets dat niet wegsmelt. Iets dat niet bedekt, maar verwijdert. Opruimt. Oplost. Heel maakt.
Het heet genade. En het maakt je witter dan sneeuw.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De zee

Het was in 2007 in deze tijd van het jaar dat ik na een –tamelijk lange en uitputtende- fietstocht aan de waterkant stond. Samen met mijn lotgenoten, gedost in Mexicaans tenue (tip: ga nooit een fietstocht maken met een sombrero op je hoofd), bevond ik mij ergens onderaan een met windmolens beplante dijk aan het rustig kabbelende IJsselmeer ergens in de buurt van Urk. Of we maar even zo hard mogelijk ‘ik houd van de zee!’ wilden roepen? Het was een van de memorabele momenten van mijn ontgroening. Of introductie zo u wilt. Zonder enige terughoudendheid, behalve dan de stemzwakte die door energiegebrek veroorzaakt werd, schreeuwde ik het uit alle macht: ‘Ik houd van de zee!’ Wat volkomen waar, maar enigszins misplaatst was omdat het IJsselmeer geen zee is maar een meer zoals de naam al zegt. Inderdaad zijn er weinig dingen op aarde waarvan ik zoveel houd als van de zee. Manlief was nog net niet in beeld, de kinderen zaten nog in hun vaders lendenen en ik had nog nooit een broodje ...
Meer lezen

De toekomst wekt het verleden.

Wanneer je al maanden weet dat je misschien gaat verhuizen, begin je op den duur maar alvast met opruimen. Wij in ieder geval wel. Kan nooit kwaad. We noemen het ontspullen en zijn daarmee ineens reuzehip. En dus trekken manlief en ik ons berghok op zolder leeg zodat wij samen eens kritisch na kunnen gaan wat weg kan en wat de moeite waard is om mee te slepen naar een eventueel volgend huis. Aan ons de taak om van de inhoud van acht boekenverhuisdozen drie stapels te maken: ‘bewaren’, ‘afval’ en ‘misschien bruikbaar voor een ander.’ We zetten de hele zooi op tafel en trekken goedgemutst de eerste de beste doos open. We komen van alles tegen. Verzamelde postzegels, taaloefeningen van de basisschool, readers uit onze studietijd, mijn allang vergeten sleutelhangerverzameling. Ik lach me krom als ik het gipsen afgietsel van manliefs gebit vind (uit zijn beugeltijdperk): ‘Heb je die nog bewaard? Jij kunt ook niks wegdoen,’ gier ik. Om nog geen tien minuten later met het schaamr...
Meer lezen

Samen fietsen

Sinds het nieuwe seizoen begonnen is merk ik dat ik minder tijd en inspiratie voor blogs heb. Ik heb gewoon net iets teveel andere dingen die mijn agenda en hoofd bezetten. Helaas! Maar het kan zomaar gebeuren dat er weer ideeën beginnen op te borrelen. In dat geval zal ik zorgen dat ik mijn toetsenbord in de buurt heb om ze met jullie te kunnen delen. Voor Eva online blijf ik trouwens gewoon mijn stukjes schrijven. En het tijdschrift Jente schreef een verhalenwedstrijd uit, waarvoor ik voor het eerst van mijn leven een verhaal schreef en het inzond. Ik won niet, maar vind het wel leuk om mijn schrijfsel met jullie te delen:   Samen fietsen Kamer E6.21. Dat moet hem zijn. Even houdt Victor in, de deurkruk al in zijn hand. Hij sluit zijn ogen en laat zijn adem langzaam ontsnappen. Dan opent hij de deur, en stapt naar binnen. Er staat één bed vol slangen en buisjes die degene die erin ligt voorzien of ontdoen van datgene wat nodig of overbodig is. Aan de muur i...
Meer lezen