Geblaat

Mijn schoonouders wonen in Drenthe. Bij het woord Drenthe kun je allerlei associaties hebben. De Drentse Fietsvierdaagse, bos, heide, good old maar gesloten Speelstad Oranje, hunebedden, pauperparadijs Veenhuizen en schapen.

Aan al die dingen komen we normaliter niet zo erg toe, omdat we niet in Drenthe komen als toerist maar wegens familiebezoek. Maar zo nu en dan verenigen we het nuttige met het aangename (aan de lezer de keuze welke typering op welke activiteit van toepassing is) en hangen we met schoonouders en al de toerist uit in Drenthe. Wat in allerlei opzichten bepaald geen straf is.

Zodoende belandden we laatst op een zonnige lentedag bij de schaapskooi in Dwingelderveld om lammetjes te kijken.

In 1949 bedacht een club enthousiastelingen dat het jammer zou zijn als het Drents Heideschaap definitief het loodje zou leggen, en daarom werd een schaapskooi gebouwd om de uit half Drenthe bij elkaar geharkte kudde van deze dieren met hun typische gekrulde horens te stallen. Kunnen wij er 70 jaar later ook nog van genieten. En van de heide, die ze helpen onderhouden.

Helaas voor schapen produceren ze een nogal, laten we zeggen, eigenaardig geluid. Wanneer ze met elkaar communiceren lijkt het nog het meest of ze zojuist een complete fles cola achterover geslagen hebben zonder adempauze tussendoor. De gemiddelde blaat doet mij in ieder geval vooral denken aan een enorm langgerekte ongegeneerde boer.

Zodra ik de schaapskooi binnenstapte kreeg ik dan ook de slappe lach: de ooien met hun lammetjes liepen kriskras door elkaar en waren elkaar voortdurend kwijt. Dan begon er ergens in een uithoek een lammetje te dreinen, waarop moeder vanaf de andere kant haar lage boerende geblaat liet horen. Daar stoof het lammetje dan zonder aarzelen op af, want bij moeders valt voor lammetjes iets bijzonder interessants te halen. De gedachte aan melk alleen al liet de lammetjes voortdurend op hun moeder focussen en iedere kans grijpen om er wat van binnen te krijgen.

Als het ene lammetje binnen had gekregen wat er binnen te krijgen viel, begon ergens in een andere hoek alweer een ander schapenkind te mekkeren. Ook die werd dan kordaat door moeder naar zich toe geroepen. Tussen al die wollige lijven door sjeesde dan ook dit lammetje zonder twijfel naar de juiste moeder. En zo mekkerde en blaatte de hele meute als een malle door elkaar, maar herkende daar tussendoor toch precies de stem die echt belangrijk was om naar te luisteren.

Mijn slappe lach was langzamerhand omgeslagen in verwondering. Wat geweldig dat die moeders de stem van hun kroost blindelings herkennen, wat heerlijk dat die lammetjes maar hoeven te roepen en hun moeder spitst haar oren en laat weten waar ze zit. Deze schapenmoeders weten precies wat hun lammetjes nodig hebben.

Die schapen leren mij nog iets over moederschap en over wat er werkelijk toe doet in de hele brij van prikkels die de wereld om mij heen is.

En ze leren mij iets over kind zijn. Kind van die Ene die weet wat ik nodig heb. Ik hoef maar te mekkeren en Hij komt in actie.

Al is dat soms wel wat minder helder hoorbaar dan het geblaat van het Drents heideschaap.