Petitie

‘Ik begin een petitie!’ mopper ik strijdbaar. ‘Het is gewoon discriminatie. Letterlijk natuurlijke selectie aan de poort. Hartstikke oneerlijk. Het moet maar eens over zijn.’

‘Je kunt er ook een blog over schrijven,’ suggereert manlief voorzichtig.

Nou, vooruit. Laat ik daar dan maar mee beginnen.

Het begon allemaal met een gesprekje aan tafel over de insectenplaatjes en –tatoos van een bepaalde supermarkt met een Zaans huisje in het logo.

Waarom ik geen boodschappen deed bij die supermarkt. Want dan konden de beide heren het boek misschien vol krijgen. Alsof ze nog niet genoeg plaatjes hadden gekregen van alle weldoeners uit kerk en familie. Zonder één cent uit te geven bij de supermarkt met het Zaanse huisje in het logo waren beide boeken al zowat vol, een paar plaatjes daargelaten.

Maar goed kan altijd beter, dus of ik toch misschien even de weekboodschappen voor deze keer niet bij die ene Duitse supermarkt wilde halen maar bij eerder genoemde supermarkt, die van het Zaanse huisje.

Mij is altijd geleerd dat kinderen welvaren bij duidelijkheid, dus mijn antwoord op deze suggestie was kort en bondig: ‘Nee.’

Helaas is mijn intense doorzettingsvermogen van moeder op zoons overgegaan, dus het gesprek was hiermee nog niet ten einde. De ideale wereld is duidelijk nog niet begonnen.

‘Waarom?’ vroeg zoon 1, gewoontegetrouw.

‘Ik ga altijd naar die andere supermarkt omdat hij goedkoper is. En dichterbij.’

Zoon 2 was niet onder de indruk. ‘Dan rijd je toch wat verder? En het geeft toch niet als het duurder is?’

Geld speelt blijkbaar geen enkele rol bij het verzamelen van een collectie beesten waarvoor je normaal een ongediertebestrijder belt als je ze in deze hoeveelheden aantreft.

Gelukkig heb ik nog een troef in handen, al moet ik daar wel even wat schaamte voor overwinnen.

‘Bij de winkel van de insectenplaatjes hebben ze een parkeergarage.’

Ik word door drie vertegenwoordigers van het mannelijk deel van de wereldbevolking verbaasd aangestaard.

Dus?

‘Ik kan niet bij het kaartje.’

Even zwijg ik ongemakkelijk, mij bewust van de beginnende grijns van manlief.

‘Het kaartje bij het begin. Dat uit zo’n paal komt. Dat je dan moet pakken.’

Laatst stond ik nog (niet voor het eerst) te klungelen bij de slagboom om het parkeerterrein van een ziekenhuis te verlaten. Ik moest mijn gordel los doen en half uit het raampje hangen om mijn kaartje in te voeren, waarbij ik vreesde meteen terug te moeten keren naar het net door mij verlaten ziekenhuis, om het zojuist opgelopen spierletsel aan nek en rug te laten behandelen. Voor zo’n stom parkeerkaartje!

Nog erger was die keer dat ik voor een concert in een parkeergarage in het centrum van Utrecht wilde parkeren en moest uitstappen om het parkeerkaartje te pakken, waarna de slagboom alweer dichtviel voordat ik erdoor gereden was. Mijn bijrijder hapte naar adem van de lachstuip, maar stak geen vinger uit om mij te helpen. Hoe ik erin gekomen ben weet ik niet meer en hoe ik eruit kwam evenmin. Waarschijnlijk was ik te druk met mijn gekwetste ego.

Daarom wil ik dus een petitie. Tegen parkeerkaartpaaltjes.

Of tegen lachende bijrijders. Dat zou ook al helpen.