Bloot


Manlief was afgelopen week naar een congres. Twee dagen de kat van huis.

Kon ik ongestoord een avondje heerlijk fout tv kijken. In mijn geval een paar afleveringen van ‘Ik durf het bijna niet te vragen’.

Voor wie het programma niet kent: in de verschillende afleveringen komt telkens een aantal vertegenwoordigers van een vrij bijzondere groep uit de samenleving aan het woord om aan de hand van kaartjes met nogal directe vragen iets meer over zichzelf te vertellen. Zo hoorde ik mensen met een gezichtsafwijking, overlevenden van de Tweede Wereldoorlog, blootlopers en sekswerkers vragen beantwoorden.

Ik was onder de indruk van de openheid van degenen die voor de camera hun verhaal vertelden. Twee van de blootlopers zelfs onbeschaamd volkomen naakt (gelukkig heb ik op dat gebied sinds ik op mijn 17e een zomer in het bejaardenhuis werkte alles wel zo’n beetje gezien).

Sowieso bleven die blootloopverhalen mij nog lang bij. Vooral omdat de motivatie om bloot te lopen voor iedere geïnterviewde min of meer hetzelfde was: bloot heb je niets meer te verbergen. En dat is een bevrijding.

De mens is geneigd gebreken te verhullen. Te verstoppen wat onvolmaakt is. Een been of borst minder, een kolossaal litteken, vetrollen of striae: dat mag een ander niet zien.

Maar als je alle bedekking weghaalt, is het er nog wel gewoon. En als iedereen dat doet, zie je ineens dat je niet alleen bent. Dat iedereen zijn butsen en bulten heeft. Dan hoef je je dus niet meer beter voor te doen dan je bent.

Ik heb er wel sympathie voor, voor dat onthullen.

Al weet ik ook dat het zo zijn nadelen heeft om in je blootje te lopen. Behalve dat het koud is, is openheid naar alles en iedereen niet altijd verstandig. Niet iedereen gaat liefdevol om met je kwetsbaarheid.

Dat is ook zo ongeveer het verschil tussen het paradijs, waar bloot veilig en goed was, en deze wereld, waar bloot gevaarlijk kan zijn en bedekken noodzakelijk.

Nee, ik durf niet bloot rond te lopen. Ik houd mijn kleren lekker aan.

En toch. Wat droom ik van een wereld waarin bedekken niet meer hoeft. Waar je kwetsbaar kunt zijn zonder beschadigd te worden. Waar je poedelnaakt kunt dansen zonder aangestaard of aangerand te worden. Niet alleen fysiek, maar ook geestelijk en emotioneel.

Ik zou willen dat de kerk zo is. Dat niemand zich daar hoeft te verstoppen achter vrome praatjes, modieuze kleren, boze brieven of tig vrijwilligerstaken. Dat iedereen daar eerlijk is over zijn pijn, falen en onvolkomenheden.

En ik weet dat het niet zo is. Dat de kerk niet zo is. Zelfs de kerk niet.

Dat doet pijn.

Maar ik ben niet zonder hoop. Ik kijk naar Jezus zelf, die vrijwillig volkomen naakt aan een kruis hing. Kwetsbaar. Gepijnigd. Gewond.

Bij Hem kan ik naakt zijn. Helemaal ontkleed. Niets meer te verbergen.

Wat een bevrijding!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De zee

Het was in 2007 in deze tijd van het jaar dat ik na een –tamelijk lange en uitputtende- fietstocht aan de waterkant stond. Samen met mijn lotgenoten, gedost in Mexicaans tenue (tip: ga nooit een fietstocht maken met een sombrero op je hoofd), bevond ik mij ergens onderaan een met windmolens beplante dijk aan het rustig kabbelende IJsselmeer ergens in de buurt van Urk. Of we maar even zo hard mogelijk ‘ik houd van de zee!’ wilden roepen? Het was een van de memorabele momenten van mijn ontgroening. Of introductie zo u wilt. Zonder enige terughoudendheid, behalve dan de stemzwakte die door energiegebrek veroorzaakt werd, schreeuwde ik het uit alle macht: ‘Ik houd van de zee!’ Wat volkomen waar, maar enigszins misplaatst was omdat het IJsselmeer geen zee is maar een meer zoals de naam al zegt. Inderdaad zijn er weinig dingen op aarde waarvan ik zoveel houd als van de zee. Manlief was nog net niet in beeld, de kinderen zaten nog in hun vaders lendenen en ik had nog nooit een broodje ...
Meer lezen

De toekomst wekt het verleden.

Wanneer je al maanden weet dat je misschien gaat verhuizen, begin je op den duur maar alvast met opruimen. Wij in ieder geval wel. Kan nooit kwaad. We noemen het ontspullen en zijn daarmee ineens reuzehip. En dus trekken manlief en ik ons berghok op zolder leeg zodat wij samen eens kritisch na kunnen gaan wat weg kan en wat de moeite waard is om mee te slepen naar een eventueel volgend huis. Aan ons de taak om van de inhoud van acht boekenverhuisdozen drie stapels te maken: ‘bewaren’, ‘afval’ en ‘misschien bruikbaar voor een ander.’ We zetten de hele zooi op tafel en trekken goedgemutst de eerste de beste doos open. We komen van alles tegen. Verzamelde postzegels, taaloefeningen van de basisschool, readers uit onze studietijd, mijn allang vergeten sleutelhangerverzameling. Ik lach me krom als ik het gipsen afgietsel van manliefs gebit vind (uit zijn beugeltijdperk): ‘Heb je die nog bewaard? Jij kunt ook niks wegdoen,’ gier ik. Om nog geen tien minuten later met het schaamr...
Meer lezen

Samen fietsen

Sinds het nieuwe seizoen begonnen is merk ik dat ik minder tijd en inspiratie voor blogs heb. Ik heb gewoon net iets teveel andere dingen die mijn agenda en hoofd bezetten. Helaas! Maar het kan zomaar gebeuren dat er weer ideeën beginnen op te borrelen. In dat geval zal ik zorgen dat ik mijn toetsenbord in de buurt heb om ze met jullie te kunnen delen. Voor Eva online blijf ik trouwens gewoon mijn stukjes schrijven. En het tijdschrift Jente schreef een verhalenwedstrijd uit, waarvoor ik voor het eerst van mijn leven een verhaal schreef en het inzond. Ik won niet, maar vind het wel leuk om mijn schrijfsel met jullie te delen:   Samen fietsen Kamer E6.21. Dat moet hem zijn. Even houdt Victor in, de deurkruk al in zijn hand. Hij sluit zijn ogen en laat zijn adem langzaam ontsnappen. Dan opent hij de deur, en stapt naar binnen. Er staat één bed vol slangen en buisjes die degene die erin ligt voorzien of ontdoen van datgene wat nodig of overbodig is. Aan de muur i...
Meer lezen