Gebroken Licht

Ik heb niet zoveel met regen. Niet dat ik er nou heel speciaal iets tegen heb, regen is gewoon nodig. Dat wist ik ook al voorafgaand aan een zomer zonder noemenswaardige neerslag. Regen spoelt het vuil weg en laat de planten groeien. Maar dat ik het nu heel geweldig vind: neuh.

Met zon heb ik ook niet zoveel. Het is fijn als hij schijnt, en zonder zonlicht word ik algauw somber. Veel noordelijker moet ik niet wonen in verband met midwinternacht. Maar dat ik nou een zonaanbidder ben, ik die bij twintig minuten lentezon al rood opgloei, ik die al hoofdpijn krijg na tien minuten zonnebaden: neuh.

Als het daarentegen regent terwijl de zon schijnt…oeeh! Dan ga ik een beetje gek doen. Zit ik net met een bord heerlijk eten voor mijn neus, kinderen drie seconden stil: spring ik op en ren zomaar weg. Hop, naar het raam. De kinderen, op slag veranderd in een stel dolle puppy’s, op een drafje achter mij aan. Kostbare tafelrust offer ik graag en zonder nadenken op voor dat ene waar ik de lucht voor af speur. Ik ren van het ene naar het andere raam, in de hoop hem te zien. Negen van de tien keer is er niks te zien, helemaal nu we wat meer ingebouwd wonen dan hiervoor. Maar voor die ene keer dat hij te zien is, heb ik heel wat over. Met open mond sta ik dan te kijken, bijna fladderend van enthousiasme. Wat is hij mooi!

De regenboog. Als kind maakte ik er al veelvuldig tekeningen van. IJverig stampte ik de kleuren in mijn hoofd zoals mijn basisschoolmeester mij die leerde: ROGGBIV. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo, violet (de meester vergat met die kleurennamen voor het gemak even dat hij groep 4/5 voor zijn neus had). En iedere, maar dan ook echt iedere keer dat de regenboog potentieel misschien eventueel weleens te zien zou kunnen zijn, ren ik als een malle naar het raam en zoek tussen de wolken of ik hem zie.

Inmiddels weet ik dat de regenboog te zien is doordat het licht gebroken wordt. Dat kan door waterdruppels, maar ook door andere doorzichtige dingen. De rand van onze tv bijvoorbeeld. Daar kwam ik achter toen we net in ons nieuwe huis woonden. Alles op een andere plek, dus ook de tv. Ineens kon de zon door het randje van de tv schijnen. Het was mij nog niet opgevallen totdat zoon 2 naar mij toe kwam rennen: ‘Kijk mama, de regenboog!’ Ik naar het raam natuurlijk. ‘Nee mama, op de grond!’ En warempel, een prachtige kleurenwaaier lag op onze fonkelnieuwe vloer. Gevormd door gebroken licht.

Als Noach met zijn ark tijden op het water heeft gezeten en eindelijk weer vaste grond onder de voeten heeft, is de regenboog te zien in de wolken. Een teken dat God met mensen verbonden wil zijn, staat erbij in de Bijbel. Niet alleen voor mensen om naar te kijken en hoop van te krijgen, maar ook en vooral voor Hemzelf. God herinnert zichzelf aan zijn trouw.

Soms vind ik Gods enorme kracht wat overweldigend. Wie zoveel macht heeft, kan alles vernietigen. ‘Power tends to corrupt and absolute power corrupts absolutely,’ leerde ik ooit bij maatschappijleer. Dat mag voor mensen gelden, maar gelukkig niet voor God. Altijd is er nog die regenboog als reminder: God wil met mensen, met mij, verbonden zijn.

Gebroken licht laat zo Gods trouw aan mensen zien.

Zo’n tweeduizend jaar geleden leefde er een Man die van zichzelf zei: ‘ik ben het Licht van de wereld.’ Hij stierf omwille van de mensheid een wrede dood aan een kruis. Zijn lichaam werd afgeranseld, hij werd uitgejouwd en aan de kant gezet. Een gebroken man. Het Licht van de wereld werd gebroken.

Gebroken Licht: God wil met mensen verbonden zijn.

De volgende keer dat ik de regenboog zie, zal ik daaraan denken.