Gras

Het is al tijden werkelijk prachtig weer. Zon, korte broek en t-shirt, natte oksels en zin in ijs. Geen drupje regen. En dat in oktober. Schitterend gewoon. Maar niet voor onze tuin.

Onze tuin. Sneu verhaal.

De hele zomer is het huis van nok tot kruipruimte onder handen genomen door een kolossale klusploeg. Daar kwam een partij troep bij vrij waarmee je een vuilniswagen kunt vullen. Wij hebben het goed, maar een vuilniswagen behoort nog niet tot ons wagenpark. Dus werd de hele reutemeteut in de tuin gegooid tot nader order.

Stel je een gloeiendhete tegelvlakte, volgekwakt met oude leidingen, afgebroken tegels, lege verfemmers, resten laminaat, her en der verspreide roestige schroeven en nog veel meer onherkenbare zooi voor en je weet hoe onze tuin er afgelopen zomer uitzag.

Dat daar leven mogelijk was, was ondenkbaar. Geen wonder dat niemand eraan dacht de trouw overgebleven, aan de zijkant weggestopte hortensia’s van water te voorzien, zodat ook dit laatste wonder van leven een trieste dood stierf.

Iedere blik uit het raam van de woonkamer was een aanklacht: schaam je, schaam je, schaam je.

Ik kan behoorlijk stoïcijns zijn, maar er zijn grenzen. Mijn hart pinkte een traantje weg vanwege de tuin.

Gelukkig is de troep inmiddels dankzij veel handen, aanhangers en een vuilstort verdwenen als een pannenkoek van het bord van een van de kinderen.

Eindelijk. Er kon een PLAN komen.

Dus pen en papier erbij, manlief een tekening gemaakt.

Veel groen, schijnt goed te zijn. Absorbeert hitte en water. Twee dingen waar we de komende jaren waarschijnlijk maar al te graag vanaf komen. Maar in die paar vierkante meter tuin moet ook nog gespeeld worden en er moet een schuurtje in voor alle tuinspullen. Dat groen moet dus wel begaanbaar zijn, anders blijft er niks over van ons tuintje.

Gras dus. Groen en begaanbaar.

Nu hebben manlief en ik evenveel verstand van tuinieren als een peuter van theologie maar gelukkig valt er veel te leren en zijn er aardige mensen bij het tuincentrum die ons graag aan tuinaarde, graszaad en een of andere voeding hielpen. En meneer Google hielp een beetje bij de zaai-instructies.

Eerst die tegels eruit. Gek is dat. Je hebt een tegelwoestijn, daar wil je vanaf, maar als de tegels er dan uit zijn verklaar je jezelf toch voor gek dat je eraan begonnen bent. Je moet wel erg overtuigd zijn van de verwachte verbetering in de toekomst om zoiets veiligs als 30x30 tegels op te geven. Tegels vervangen door gras vraagt veel geloof.

Moed verzameld, tegels eruit, tuinaarde erin. Ritueel dansje erop gedaan met manlief (we hopen dat de buren het niet filmden) om de boel een beetje aangestampt te krijgen, nog een beetje afgevlakt met een bezemsteel en toen heeft manlief maar gewoon wat uit dat pakje graszaad rondgestrooid.

Op hoop van zegen.

Bij mijn volslagen gebrek aan kennis van tuinieren weet ik wel dit: regen is goed voor planten.

Laten we daar nu relatief weinig van hebben gehad afgelopen maand.

Dus prutsen we wat met een gieter rond om het lapje ingezaaide grond nat te houden. En de vers geplante appelboom, want die kochten we ook nog.

We doen alles wat we kunnen om het gras te laten groeien en de boom ergens in de toekomst appels te laten voortbrengen.

Maar onzeker is het wel. Met klamme handjes en samengeknepen billen wacht ik af of er wat gebeurt daar in die tuin. Wordt het een groen paradijs of blijft het een zwarte modderpoel? Wie zegt mij dat het gaat lukken? Ik kan alleen maar machteloos toekijken.

Iedere ochtend als ik de gordijnen opendoe breekt het zweet mij weer uit: alweer geen sprietje te bekennen.

Gelukkig hebben we zoon 1 een 2 nog. Op de dag dat graszaad en appelboom de grond in gingen zat ik ’s avonds aan tafel te bidden voor het eten. De beide heren hielden het niet langer en moesten dringend ook wat vragen: ‘Wilt U zorgen dat het gras gauw gaat groeien?’ bad zoon 1, die graag weer in de tuin wilde kunnen spelen. ‘Ja, en wilt u zorgen dat er snel appels aan de boom komen?’ vroeg zoon 2 vol vertrouwen.

Appels heb ik nog niet gezien, maar de eerste sprietjes gras kwamen vandaag boven de grond uit.

Ik stond machteloos te kijken, maar de Machtige maakte grassprietjes, ondanks de droogte. Dat geeft hoop op een mooie appeloogst. Wie weet al in december.