Cadeau

Nog een paar nachtjes en dan meert er een als bisschop verklede man aan op loopafstand van ons huis.

Dat roept allerlei herinneringen op aan vroeger. Vroeger toen ik nog een klein meisje was dat net als ieder kind gek was op cadeautjes krijgen. En snoep uiteraard. Veel snoep. Chocola ook trouwens. En pepernoten.

Wanneer de Sint werd binnengehaald bij de plaatselijke scheepswerf en vervolgens onder begeleiding van de fanfare het dorp door toerde, stond ik met mijn neus vooraan. Al was het maar om een (of heel wat meer) van de zakjes met lekkers te bemachtigen die werden uitgedeeld.

In de tijd tussen intocht en pakjesavond leek ons huis wel op een klas vol ADHD’ers. Maar dan zonder de pilletjes. De onrustige spanning hing in de lucht en besmette iedereen in huis. Alle acht kinderen leken op kikkers die je in een emmer wilt stoppen. Geen houden aan. Dat mijn moeder iedere keer levend de decembermaand uit kwam mag een wonder heten.

Toen ik iets ouder werd, deed ik mee met het lootjes trekken. Dat moest altijd zo’n 26 keer over, tot niemand zichzelf meer had. En dan begon het hele geheimzinnige gedoe van cadeaus kopen (altijd een te klein budget, een lijstje waar te weinig op stond of juist alleen maar allerlei onbegrijpelijks), gedicht schrijven (van minstens 20 regels om te voorkomen dat iemand zich eraf maakte met iets als ‘hier heb je de cadeaus, geniet ervan en word niet boos, groeten van de Sint’) en surprise maken (wat om onduidelijke redenen door de overgrote meerderheid van de populatie in huis nog op het heerlijke avondje zelf in allerijl volbracht moest worden).

Mijn vader was heel goed in dit alles. Zowel in het maken van onleesbare (dus onbegrijpelijke) verlangenlijstjes als het op het laatste moment maken van een surprise. Ik herinner mij dat ik ooit een door hem uit de keukenkast geplukte pan kreeg met daarin mijn cadeaus. De pan was verder afgevuld met knuffels uit de speelgoedbak, tegen het rammelen.

Ook herinner ik mij een keer dat hij, ondanks of waarschijnlijk juist dankzij de 26 keer trekken, toch zichzelf getrokken had. Hij vertelde dat niet, maar kocht voor twee keer zoveel geld als het eigenlijke budget een mooie cd voor zichzelf en schreef er een lang en lovend gedicht bij voor de gulle gever.

In een ander jaar trok hij mijn lootje. Vanwege mijn zuinigheid en uit praktische overwegingen had ik als een van de punten op mijn lijstje genoemd dat ik graag balpennen wilde. Wat ik verder nog gevraagd had weet ik niet meer. Doet er ook niet toe, want ik heb verder ook niks gekregen. In plaats van het pakje Hema-pennen dat ik in mijn hoofd had (waardoor er nog ruimte geweest zou zijn voor iets anders), gaf mijn vader mij een mooie zilverkleurige Parkerpen. Glimmend en solide.

Bij een andere gelegenheid (voor Sinterklaas of mijn verjaardag, dat weet ik niet meer), vroeg ik een armbandje. Ik dacht aan iets goedkoops van nikkel ofzo, wat je bij zo’n winkeltje met veel blingbling koopt. Maar van mijn vader kreeg ik een echt zilveren armbandje. Heel verfijnd. Een heel mooi en liefdevol cadeau.

Twee keer verwachtte ik iets simpels, iets goedkoops, twee keer kreeg ik iets stevigs, iets duurzaams, iets om zuinig op te zijn en te koesteren.

De Parkerpen leende ik al vrij gauw uit aan een vriendin op school. Na een paar dagen bedacht ik dat zij hem nog moest hebben. Gelukkig vond ze hem na een tijdje weer terug. In de voering van haar tas. Bijzondere plek. Ik had er zelf natuurlijk beter op moeten passen.

Het armbandje droeg ik jarenlang dagelijks. Totdat ik ergens achter bleef haken en de sluiting zodanig verboog dat het armbandje niet meer om kon. Ik heb de onderdelen bij elkaar geraapt en nu wacht het armbandje al jaren op reparatie, verscholen in een laatje van mijn nachtkastje.

Twee keer kreeg ik iets prachtigs, twee keer schatte ik het cadeau niet op waarde en besteedde er niet de zorg aan die het verdiende.

Ik heb nog een Vader van wie ik iets krijg. Mijn verwachtingen erover zijn laag. Wie zou er nu moeite doen voor mij?

Maar als ik het uitpak ontdek ik dat Hij alles voor mij over had. Dat Hij duur betaalde voor een prachtig en duurzaam cadeau. Het kostte Hem zijn leven.

En toch. Toch schat ik het cadeau vaak niet op waarde. Toch besteed ik er niet de zorg aan die het verdient.

Ik denk dat ik het armbandje binnenkort maar eens naar een juwelier breng om te kijken of het te repareren is. Om de liefde van mijn vader die ik erin zie.

En dat andere cadeau? Dat raakt gelukkig niet kwijt en gaat ook niet stuk. Nooit. Dank aan de Vader.