Moederzuster

Misschien kwam het doordat ik te hard had meegezongen in de laatste dienst van manlief hier. Misschien had ik teveel gehoopt door schreeuwen het kroost in het gareel te kunnen houden. Misschien had ik mijn weerstand verspeeld doordat ik teveel had wakker gelegen over onzinnige zaken zoals de kleur van keukenkastjes, de verkoop van meubels en de volgorde waarin onze spullen in dozen moeten worden ingepakt. Het meest waarschijnlijk is, dat de combinatie van alle drie mij de das om deed. Of eigenlijk mijn stem de das om deed. Ik was ontstemd. Ieder woord kwam misvormd uit mijn mond. Wat een behoorlijke handicap blijkt te zijn voor een moeder. Even een liedje zingen bij het verschonen van dochterlief klonk ineens als: b…r, wat z..g je vah..n mijn kipp..n. B..r, wat z..g je vah..n mijn haan. Er was weinig rustgevends meer aan. Het verhaaltje voor het slapengaan had zoveel aan intonatie ingeboet dat het leek alsof het mij per telegram was toegestuurd, wat de interesse van de toe

Het begon met een krabbelend geluid op het plafond van onze slaapkamer. Eerst dacht ik aan muizen. Die had ik daar al vaker gehoord. Ritselend en trippelend heen en weer roetsjend boven mijn hoofd. Maar het klonk anders. En ik kan het weten, mijn oren zijn getraind op het geluid van muizen. In ieder huis waar ik gewoond heb sinds ik het ouderlijk huis verliet, heb ik ze meegemaakt. In mijn studentenhuis was het verreweg het ergst. Geen muis heeft ooit de moed gehad om in mijn bed te kruipen, maar eronder was het soms een drukte van belang. Er had wel een muizensportschool onder mijn bed kunnen zitten, zoveel trippelpootjes hoorde ik ’s nachts. Eens zat ik op mijn bank te studeren, toen ik een muis genoeglijk de voor hem gezette val zag leegeten. Hij genoot zichtbaar van de pindakaas, terwijl ik mij met een mengeling van ergernis en wanhoop afvroeg hoe ik de val nog strakker kon stellen zonder mijn vingers er (weer) tussen te krijgen. Ze liepen door mijn kamer alsof het hun hu