Moederzuster

Afgelopen week kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Of nou ja, kregen… Dat is een eufemisme voor de spaarrekening leegtrekken voor een sleutel die past op sloten waarvan geadviseerd wordt ze nog even te vervangen. In ieder geval hebben wij nu een huis. Of de bank heeft het. Dat is niet helemaal duidelijk. Zolang wij betalen mogen wij er in ieder geval in wonen. Dus brachten wij op de eerste dag van de zomer zoon 1 en 2 naar school, stopten we dochterlief, onszelf, onze paspoorten en allerlei klustroep in de auto en reden naar ons nieuwe huis om dat te inspecteren. Als volstrekte leek op het gebied van huizenhandel wist ik niet dat dat zo hoorde, maar dat schijnt zo te gaan. Je loopt eerst even door het huis om te kijken of het daadwerkelijk in de staat verkeert waarin je het wilt kopen. Het zou jammer zijn als er ineens een champignonkwekerij op het plafond blijkt te zitten of als alle muren tegen je verwachting in met tomatensaus volgesmeerd blijken te zijn. Dat was n

Het huis waar wij in wonen is ruim honderd jaar oud. Het is een herenhuis aan het water. Voor de deur meren plezierjachtjes aan. Schuin aan de overkant tafelen mensen op een terras waar je met je bootje kunt aanleggen. In de jaren ’60 is de gevel van het huis vernieuwd waarbij het snoezige balkonnetje boven de voordeur verdween en de ronde erker plaatsmaakte voor een exemplaar met strakke rechte lijnen, waarmee ons huis per direct benoemd kon worden tot lelijkste huis van de straat. Er zijn niet veel dingen meer over die de leeftijd van het huis onthullen, behalve het energielabel en de hoge kamers beneden met de ornamenten in de plafonds. Hoge kamers beneden betekenen een hoge trap naar boven. En laat dat nu de plek zijn waar we wonen. Beneden werken, boven wonen. Al heel wat boodschappen heb ik die trap opgesjouwd. Elke liter melk en iedere zak aardappels moet eerst 3,5 meter omhoog. En dan valt het nu nog wel mee. Zoon 1 en 2 zijn nu zo groot dat ze zonder moeite naar bov

  Zo, ik heb weer een hoop geoefend. Twee verjaardagen in ruim een week zijn een fantastische oefening voor mij. Allereerst in zelfbeheersing natuurlijk. Zoveel lekkere taart en borrelhapjes, dat is vragen om moeilijkheden. Verder heb ik geoefend in dankbaarheid. Voor alle mooie cadeaus en lieve wensen. Wat een liefde krijg je over je heen als je jarig bent, geweldig! Maar dat geoefen viel in het niet vergeleken met het laatste waarin ik mij heb getraind. Gastvrijheid. Man, dat was een heuse workout voor mijn geest. En begrijp mij niet verkeerd. Er is weinig in de wereld waar ik meer van geniet dan van het samenzijn met anderen en genieten van elkaars gezelligheid. Gasten ontvangen is niet iets dat ik doe omdat het moet, maar op zijn minst ook omdat ik het ontzettend leuk vind. Een van de eerste dingen die ik kocht vanuit mijn studentenkamer was een kratje bier. Ik drink zelf geen druppel van dat spul. Niet te doen gewoon. Maar dat kratje stond er voor gasten. En niet a

Je kwam niet meteen na je geboorte bij mij. Eerst hoorde je nog bij die ander. Die ander die ik zo lief heb. Die streelde je, keek uren naar je. Nam je op schoot. Voelde je warmte. Hij had je nodig om verder te komen. Wist precies hoe hij je kon gebruiken. Hij vertrouwde je alles toe. Zijn werk, zijn verhalen, wat hij zag…alles deelde hij met je. Ik voelde geen jaloezie. Kwam geen liefde tekort. Mocht zelfs delen in het contact met jou. In de loop van de tijd leerde ik je zo kennen. Steeds beter. Ik leerde begrijpen waar je gevoelig voor was, waar je heftig op reageerde en wat je wel en niet wilde en kon. Die ander bij wie je hoorde had jou vaak nodig, maar soms mocht ik je even bij mij hebben op schoot. Dan was ik degene die je aanraakte en niet op je uitgekeken raakte. We hadden het goed samen en ik waardeerde je. Die ander ook. Dacht ik. Dacht jij. Tot hij je op een dag aan de kant zette. Genoeg van je had. Je inruilde voor een ander. Jij voldeed niet langer. Misschien was