Gekocht

Afgelopen week kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Of nou ja, kregen… Dat is een eufemisme voor de spaarrekening leegtrekken voor een sleutel die past op sloten waarvan geadviseerd wordt ze nog even te vervangen.

In ieder geval hebben wij nu een huis. Of de bank heeft het. Dat is niet helemaal duidelijk. Zolang wij betalen mogen wij er in ieder geval in wonen.

Dus brachten wij op de eerste dag van de zomer zoon 1 en 2 naar school, stopten we dochterlief, onszelf, onze paspoorten en allerlei klustroep in de auto en reden naar ons nieuwe huis om dat te inspecteren. Als volstrekte leek op het gebied van huizenhandel wist ik niet dat dat zo hoorde, maar dat schijnt zo te gaan. Je loopt eerst even door het huis om te kijken of het daadwerkelijk in de staat verkeert waarin je het wilt kopen. Het zou jammer zijn als er ineens een champignonkwekerij op het plafond blijkt te zitten of als alle muren tegen je verwachting in met tomatensaus volgesmeerd blijken te zijn.

Dat was niet het geval. Het huis was zag er precies zo uit als wij dachten. Wat wil zeggen: er moet zoveel gebeuren dat ik er hartkloppingen van krijg, maar niet meer dan we al wisten.

Het huis werd door ons goedgekeurd en niet veel later zaten we aan een kolossale tafel bij de notaris om de koopakte te tekenen. Het plechtige moment werd opgeleukt door dochterlief die zittend in de buggy met haar haar net boven de tafelrand uitstak en aan iedereen die er interesse in had (en iedereen die dat niet had) mij identificeerde als ‘mama’, naar mij wijzend met haar plakkerige worstvingertje. En naar haar tenen, haar, neus, tanden en alle andere denkbare lichaamsdelen om dan met een bloedserieus gezicht aan de notaris uit te leggen hoe dat allemaal heet.

Eigenlijk was het maar goed dat dochterlief er nog was, anders was er helemaal niets aan geweest. We tekenden wat papieren met een onbegrijpelijke tekst en ineens waren we huiseigenaar. Door een paar eenvoudige krabbels wisselde een heel pand van eigenaar. Met onze handtekening accepteerden wij het in de staat waarin het verkeerde en werd het ons eigendom.

Nu begint dus het grote huis-afmaak-project. Extreme home makeover is er niks bij. Ik denk erover om mij als het af is geblinddoekt het huis in te laten brengen waarin dan allemaal kaarsjes branden (waarom doen ze dat eigenlijk altijd in die programma’s?) en ooh en aah te roepen en dan ga ik natuurlijk huilen, want dat hoort. Alleen over de kleur van het behang en de verf ben ik dan niet verbaasd, want dat heb ik zelf uitgezocht.

Gelukkig krijgen we bizar veel hulp. Er wordt daar deze week gewerkt alsof de wereld erdoor gered moet worden. En ik kan niet zeggen hoe ontzettend dankbaar ik daarvoor ben.

Soms denk ik dat we gek geworden zijn dat we ons zo’n enorm klusproject op de hals hebben gehaald. Al kon het natuurlijk nog veel gekker. We hebben huizen gezien waarvan fundering en isolatie niet op orde waren, waar dragende muren weggebroken moesten worden, waar het dak lekte, waar asbest verwijderd moest worden. Die problemen heeft ons huis niet. Toch moet er heel veel gedaan worden. De lijst van klussen in onze computer is lang. En wij wisten waar we voor tekenden. We aanvaardden het huis in de staat waarin het verkeerde. Vele handen maken gelukkig licht werk.

Het voelt als een enorm project. Toch staat het project waaraan wij zijn begonnen in geen verhouding tot het project waaraan God begonnen is. Bij de inspectie van het huis dat Hij kocht kwamen zeer ernstige gebreken aan het licht. Hij liet zich er niet door weerhouden het te kopen. De koopakte tekende Hij met zijn bloed. ‘Hier wil ik wonen,’ zei Hij. Het huis afbreken en een nieuwe bouwen was nog sneller geweest en met beter resultaat. Maar Hij koos voor restauratie. Uit liefde voor het huis. En waar wij pas verhuizen als het huis klaar is, is Hij er niet vies van om in zijn huis alvast te gaan wonen, terwijl Hij het stukje bij beetje opknapt. Steeds weer komen er verborgen gebreken tevoorschijn. Steeds weer zet Hij door en maakt het met liefde en vakmanschap tot een plek waar je Hem steeds iets meer in herkent.

Ik ben dat huis. Wat ben ik blij met mijn Koper.