Enkel
Het was een koude winterochtend. Ik was net naar school geweest om zoon 1 en 2 over te dragen aan de zorgen van het onderwijzend personeel en keek uit naar een kop hete thee. Die nacht had het flink gevroren. De straten waren op de niet gestrooide stukken werkelijk spiegelglad. Toch was het gelukt om heelhuids heen en weer te komen. Fietsend. Tot verbazing van de internationale gemeenschap fiets ik onder zulke omstandigheden liever dan dat ik de auto pak. Een eventuele glijpartij heeft dan minder gevolgen, is mijn redenering. Vlak voor huis bleek de werkelijkheid weer eens zowel complexer als wreder. Zo’n honderd meter voor thuiskomst trof ik een tienermeisje aan, zittend op de volledig met ijs bedekte grond van een platgereden parkeerplaats. Haar fiets lag naast haar. De tranen stonden in haar ogen. Enkele voorbijgangers bogen zich over haar heen en zij op haar beurt boog zich over haar enkel. Ik vroeg of ik kon helpen. Een van de voorbijgangers meldde dat ze eig