Moederzuster

Verspreid over verschillende kasten in ons huis staat een ruime verzameling boeken. Van ingewikkelde theologie met stemmige kaft tot Nijntje en Pluk in vrolijke kleuren, van vluchtig romannetje tot stevige literatuur. Een van de boekenkastplanken in de woonkamer is gereserveerd voor kinderbijbels. Als ouders die een poging doen hun kinderen iets over een leven met God bij te brengen, hebben manlief en ik inmiddels een behoorlijke collectie in dat genre opgebouwd. We lezen er trouw een tot twee keer per dag uit, dus sommige exemplaren kennen we inmiddels min of meer uit ons hoofd. Dat geldt trouwens ook voor sommige stukken uit de ‘Bijbel voor grote mensen.’ Wat je maar vaak genoeg hoort, blijft vanzelf ergens in een laatje in je hoofd hangen. Het nadeel van al die herhaling, is dat alles op den duur gewoon wordt, hoe bizar of wereldschokkend het ook is wat er staat. Gelukkig is daar dan nog ons nakroost. Die hebben altijd een frisse kijk op de zaak. Ondanks de vele k

Het is al tijden werkelijk prachtig weer. Zon, korte broek en t-shirt, natte oksels en zin in ijs. Geen drupje regen. En dat in oktober. Schitterend gewoon. Maar niet voor onze tuin. Onze tuin. Sneu verhaal. De hele zomer is het huis van nok tot kruipruimte onder handen genomen door een kolossale klusploeg. Daar kwam een partij troep bij vrij waarmee je een vuilniswagen kunt vullen. Wij hebben het goed, maar een vuilniswagen behoort nog niet tot ons wagenpark. Dus werd de hele reutemeteut in de tuin gegooid tot nader order. Stel je een gloeiendhete tegelvlakte, volgekwakt met oude leidingen, afgebroken tegels, lege verfemmers, resten laminaat, her en der verspreide roestige schroeven en nog veel meer onherkenbare zooi voor en je weet hoe onze tuin er afgelopen zomer uitzag. Dat daar leven mogelijk was, was ondenkbaar. Geen wonder dat niemand eraan dacht de trouw overgebleven, aan de zijkant weggestopte hortensia’s van water te voorzien, zodat ook dit laatste wonder van le

Een mooie bijkomstigheid van ons nieuwe stekje is dat iedere nakomeling van manlief en mij nu een eigen kamer heeft. Zoon 1 en 2 delen de zolder. Daar was één kamer, maar die is nu in tweeën gedeeld door een muur die daar gebouwd is bij temperaturen die de 30 graden ruim overschreden. Hulde, hulde, hulde voor wie de moed had om zich daar onder die omstandigheden voor in te spannen. Het resultaat mag er wezen: twee gezellige jongenskamers vol speelgoed en een voorzolder waar de was kan hangen. Echt een heerlijk oord voor de jongens om zich terug te trekken en er te spelen. Nu bestaat ons nageslacht niet alleen uit zoon 1 en 2. Dochterlief is er ook nog. En die wil ook weleens spelen. Eigenaardigheidje van kinderen. Dus beklimt ze regelmatig de zoldertrap om daar een bak met speelgoed om te kieperen en zich op haar gebruikelijke engelachtige manier te vermaken. Over dat engelachtige heeft zoon 1 een andere mening. Wie er in de wereld ook maar aan zijn Lego durft te denken, laat

Ik heb niet zoveel met regen. Niet dat ik er nou heel speciaal iets tegen heb, regen is gewoon nodig. Dat wist ik ook al voorafgaand aan een zomer zonder noemenswaardige neerslag. Regen spoelt het vuil weg en laat de planten groeien. Maar dat ik het nu heel geweldig vind: neuh. Met zon heb ik ook niet zoveel. Het is fijn als hij schijnt, en zonder zonlicht word ik algauw somber. Veel noordelijker moet ik niet wonen in verband met midwinternacht. Maar dat ik nou een zonaanbidder ben, ik die bij twintig minuten lentezon al rood opgloei, ik die al hoofdpijn krijg na tien minuten zonnebaden: neuh. Als het daarentegen regent terwijl de zon schijnt…oeeh! Dan ga ik een beetje gek doen. Zit ik net met een bord heerlijk eten voor mijn neus, kinderen drie seconden stil: spring ik op en ren zomaar weg. Hop, naar het raam. De kinderen, op slag veranderd in een stel dolle puppy’s, op een drafje achter mij aan. Kostbare tafelrust offer ik graag en zonder nadenken op voor dat ene waar ik de