Choose your battles

Het klinkt wel stoer, zo in het Engels, en ik probeer mijzelf er steeds aan te herinneren wanneer ik moet beslissen of ik over iets wel of niet de strijd aanga met de kinderen: choose your battles.

Maar oh de praktijk…

Consequent zijn. Als er in opvoedland ergens op gehamerd wordt (in mijn beleving) dan is het dat wel. En het is ook wel lief voor je kinderen om ze wat duidelijkheid te verschaffen in de chaos van het leven. Consequent zijn draagt mijns inziens zeker bij aan duidelijkheid. Maar het is nog niet zo gemakkelijk. Soms moet je in een nanoseconde beslissen of je bepaald gedrag wel of niet toelaat. Beslis je dat je het verbiedt, zit je misschien de rest van de middag/weg/maaltijd met een kind dat in een stemming diep onder nul verkeert. Beslis je dat je het toelaat, zit misschien je de rest van de middag/weg/maaltijd met eigenlijk ontoelaatbaar gedrag opgescheept.

Voorbeeld: in de supermarkten waar wij komen, is één stuk fruit (mits direct geconsumeerd) voor kinderen (mits onder de 12) gratis. Moet je daar net komen met fruitmaniak zoon twee. Op den duur rekende hij er helemaal op: in de winkel krijg ik fruit. Een weldaad natuurlijk voor een kind dat bij voorkeur een doosje cherrytomaatjes op zijn verjaardag zou krijgen, helemaal voor hem alleen. Of een komkommer, zak mandarijntjes, bak druiven of complete ananas.

Op een dag komen we bij een van de supermarkten voor de nodige boodschappen. We lopen de groenteafdeling op en ja hoor: ‘mag ik fluit?’(we oefenen nog op de ‘r’). Ik kijk in de mand met kinderfruit. Leeg. Geen verschrompeld mandarijntje of klein uitgevallen appeltje meer te bekennen. Ai. ‘Het is op, helaas. Volgende keer weer,’ stel ik de fruitjunk teleur.

Zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. Mijn peuter ziet schappen vol glanzend fruit en begrijpt mijn ‘het is op’ van geen kanten. Fruit in overvloed toch? ‘Ik wil fluit!’ ‘Gaat niet jongen, de mand is leeg, kijk maar.’ ‘Ik wil fluihuihuihuit!’ Oh nee. Gaan we zo beginnen? Had ik nou maar iets eetbaars bij mij. Zoon twee en honger. Dat is vragen om moeilijkheden. Maar wat fruit voor hem kopen dan? Dahag, dat is toegeven. En nee, ik geef niet toe.

De tocht door de winkel wordt dus fruitloos voortgezet. Helaas voor mezelf moet ik een enorme waslijst afwerken. Nog meer helaas voor mezelf moet ik dit doen met een baby in de kinderwagen voor mij, een mandje boordevol boodschappen slepend achter mij en een krijsend kind hangend aan mijn been. Gelukkig is het vrij rustig in de winkel. Hoera voor boodschappen doen op maandagochtend.

Het gekrijs houdt aan. Bij het afrekenen. Bij het inpakken. Buiten. Zoonlief kan niet beticht worden van snel opgeven. Van pure drift rent hij bijna het kanaal in en kotst hij uiteindelijk zelfs zichzelf onder. Hoe we thuiskomen weet ik niet. Maar we komen thuis. En ik denk: waarom doe ik dit? Koop toch wat fruit voor dat joch.

En dan zit je dus met die nanoseconde. Veel te kort om alle consequenties te overwegen. En voor je het weet kies je verkeerd. Het valt nog niet mee, dat choose your battles.

Maar het kan ook in het groot. En het voordeel is: vaak heb je dan meer bedenktijd. Om welke dingen maak ik mij druk/niet druk/zou ik mij druk moeten maken? Wel of geen vrouwen in ambten? Wel of geen handen in de lucht bij het zingen? Wel of geen kinderen aan het avondmaal? Stuk voor stuk geen dingen waarover ik de barricades op ga. Soms vind ik gewoon niks, soms vind ik wel iets maar vind ik andere dingen belangrijker om tegen (of voor) ten strijde te trekken. Dat er zoveel hopeloosheid en doelloosheid is in de wereld. Of dat veel mensen, ook christenen, allerlei heren in hun leven hebben, behalve de Heer. Of dat mensen met een mond vol vrome praatjes groot onrecht doen.

God kiest ook waarvoor Hij ten strijde trekt. Hij strijdt voor ons hart. Voor herstel van wat gebroken is. Ogenschijnlijk een belachelijke en kansloze keuze. Man, wat een gedoe, die wereld redden. Waarom doet God dat? Zo’n hoge prijs. En waarvoor? Wat levert het op? De mensheid stroomt bepaald niet over van dankbaarheid. Erkenning van God als Heer is ver te zoeken, soms ook diep in mijn hart. Choose Your battles zou je haast tegen God willen zeggen. Maar ik leg mijn hand op mijn mond. Want God koos welke strijd Hij aanging. Hij brak om te helen En Hij won.

Wanneer ik weer moet kiezen waarmee ik de strijd aanga zal ik die overwinning in mijn achterhoofd houden. En strijden voor heelheid. Strijden voor wat past bij het Koninkrijk van deze God. Sterk in Gods kracht, gerust in Zijn bescherming.