Duur

Een van de dingen die speciaal bedacht zijn om ouders te martelen is het enorme boekwerk met speelgoed dat een bepaalde winkelketen ieder jaar zo’n beetje in september uitgeeft. Het idee van dat ding is dat het kinderen stimuleert tot een ruime hoeveelheid hebberigheid die dan hopelijk resulteert in overenthousiast koopgedrag van de ouders ten behoeve van Sint en/of eventueel Kerst (het liefst bij de betreffende winkelketen).

Of het was om erbij te horen als moeder, inspiratie op te doen voor cadeaus of als pure zelfkastijding weet ik niet meer, maar hier in de kast ligt nu dus zo’n boek. Al een tijdje. En er staan heel wat dingen in omcirkeld. Met twee kleuren: de ene kleur voor zoon 1, de andere voor zoon 2. Zoon 1 was extra gemotiveerd voor dit karwei. Deze week vierden manlief en ik namelijk ons zesjarig ouderschap en bijgevolg was zoon 1 jarig. En bij een verjaardag horen cadeaus.

Zoon 1 houdt van Lego, treinen en alles wat bestuurbaar is. Dus hij wilde een bestuurbare Legotrein.

Ja, dat bestaat.

Nu zijn wij nogal rijk, maar toch ook weer niet zo rijk. Er zijn bovendien grenzen aan waar je goed aan doet als ouders bij het geven van cadeaus. En wat ons betreft ligt die grens toch wel ruim onder de 120 euro.

Zoon 1 mopperde verongelijkt: ‘Waarom is dan het leukste meteen ook het duurste?’

Goede vraag jongen. Vraag ik mij ook vaak af. Maar zo schijnt het nu eenmaal te werken in het leven.

Gelukkig zijn ze in Denemarken zo creatief in het bedenken van bouwsels van plastic blokjes dat er wel een alternatief te vinden was voor de bestuurbare Legotrein. Vervang ‘trein’ door ‘auto’ en je bent er. Ook niet gratis, helemaal niet met alle batterijen erbij die de boel op gang moeten houden, maar dan heb je ook stevig speelgoed waarmee je allerlei kanten op kunt en waarvan de onderdelen op allerlei manieren inzetbaar zijn. Wie weet rijdt er hier in huis binnenkort alsnog wel een bestuurbare Legotrein rond, maar dan volgens het ontwerp van zoon 1.

De verjaardag van zoon 1 brak aan, hij kreeg zijn cadeau en hij heeft de hele dag geglommen en aan iedereen die hij sprak verteld wat hij heeft gekregen. Als hij het over zijn bestuurbare Legoauto heeft (‘met versnelling mama!’), stralen zijn ogen. Het kostte wat, maar het was de moeite zeker waard. Geen twijfel mogelijk.

Toen ik voor het schap met Lego stond om het cadeau voor zoon 1 uit te zoeken, wist ik dat ik een mooi en degelijk cadeau ging kopen. De merknaam Lego roept allerlei associaties op die ergens in de buurt komen van het woord ‘betrouwbaar’. Je kunt het misschien saai vinden of ingewikkeld, maar het is in principe gewoon goede waar die zijn geld waard is. Daar betaal ik graag voor.

Maar het kan ook anders. Laatst kocht ik voor een van de kinderen schoenen van een al even degelijk en solide merk, waarvoor ik ook bereid was wel wat meer te betalen dan voor goedkope gympies, maar na een week of drie waren desondanks de ritsen stuk en de schoenen onbruikbaar. Zelfs een hogere prijs geeft dus geen garantie op kwaliteit. Maar anderzijds: met een hogere prijs heb je toch eigenlijk wel hogere verwachtingen.

Stel je voor dat je 1000 euro betaalt voor zo’n irritant feesttoetertje met zo’n uitrollend papiertje dat na twee keer blazen afscheurt. Of voor een cadeautje van de Happy Meal of uit een verrassingsei. Of voor iets anders waar je twee keer naar wijst en een keer aan denkt en dan is het al stuk. Dat zou belachelijk zijn. Veel betalen doe je alleen voor iets waarvan je denkt dat het die prijs waard is.

Daarom is het ook bizar, of nee, laat ik het maar een wonder noemen, dat God zoveel wil geven voor de mensheid. Voor een mensheid die zijn aarde in de vernieling heeft geholpen, een mensheid die vol zit van zichzelf, een mensheid die zijn Schepper vergeten is en niet zit te wachten op redding, betaalt hij met zijn eigen leven. Niet de hoogste kwaliteit voor de laagste prijs, maar de laagste kwaliteit voor de hoogste prijs. Ik zou het er niet voor over hebben. Hij gelukkig wel.