Tienminutengesprek

Toen zoon 1 voor het eerst naar school ging, voelde dat ongeveer als parachutespringen met mijn ogen dicht. Geen idee wat er gaat gebeuren en hopen dat het goedkomt.

Het meest verbijsterende onderdeel vond ik eigenlijk niet het wegbrengen (dat had ik aan manlief uitbesteed), maar het ophalen. En de nonchalance waarmee dat ging. Als moeder van een kind dat nooit naar de kinderopvang of een peuterspeelzaal geweest is, was ik gewend om nogal precies te weten wat zoon 1 zoal uitvrat op een dag. De enkele keer dat hij een dagje bij opa en oma of een vriendin had doorgebracht, kreeg ik bij terugkomst een redelijk gedetailleerd verslag van wat er die dag gebeurd was.

Nu stond ik daar op het plein mijn kind te zoeken tussen heel die wriemelende kluwen kleuters die naar buiten stroomde en het enige wat ik hoorde (nadat ik ernaar gevraagd had), was dat het ‘wel goed gegaan was.’ Een vrij summiere hoeveelheid tekst om een bezorgde hoogzwangere door hormonen bevangen moeder te troosten, vond ik.

Van zoon 1 zelf werd ik niet speciaal erg veel wijzer. ‘Hoe was het vandaag op school?’ ‘Wel leuk.’ ‘Wat heb je gedaan?’ ‘Weet ik niet meer’. Zeer verhelderend. Zijn eerste schooldag had duidelijk indruk gemaakt.

Dit ging zo een paar maanden door waarin manlief en ik in onzekerheid verkeerden over wat zich nu daadwerkelijk achter de schooldeuren gebeurde met zoon 1 en zijn 30 klasgenoten.

Gelukkig gloorde er uiteindelijk enige hoop aan de horizon dat we meer te weten zouden komen over het wel en wee van zoon 1 op school, want ten langen leste werden we uitgenodigd voor ons allereerste tienminutengesprek. Als uiteraard zeer Betrokken Ouders meldden wij ons getweeën bij deze eerste date met de juf. Manlief relaxed als altijd. Ik met min of meer hetzelfde gevoel in mijn maag als aan tafel bij de examinator van het CBR op het moment dat hij de uitslag van mijn rijexamen meedeelde. Dat gevoel kan ik nog goed terughalen, want ik heb er drie keer gezeten.

Alleen nu werd niet mijn rijvaardigheid aan een oordeel onderworpen, maar mijn bekwaamheid als opvoeder. En de bekwaamheid van zoon 1 om te functioneren binnen het schoolsysteem uiteraard. Reuzespannend vond ik het: was de juf tevreden?

Inmiddels heb ik al iets meer tienminutengesprekervaring opgedaan. Zeker nu ook zoon 2 naar school gaat. Manlief en ik zijn tegenwoordig ook iets minder Betrokken Ouders. We gaan niet meer gezamenlijk maar bij toerbeurt bij juf op audiëntie.

Maar de spanning blijft er toch. Gaat het goed? Draaien ze lekker mee? Gedragen ze zich? Hebben ze plezier? Ontwikkelen ze zich goed?

Veel gaat goed. Sommige dingen uitzonderlijk goed. Maar evengoed zijn er weleens zorgen. Vaak is er geen kant en klare oplossing. Wat is het dan een feest om een juf te treffen die oprecht het goede zoekt voor je kind. Die het vertikt om een kind weg te zetten als ‘lastig’, maar kijkt naar wat het nodig heeft en de schijnwerper op zijn talenten zet.

Maar het mooiste vind ik toch de manier waarop de school waar de kinderen tegenwoordig zitten het gesprek afsluit. ‘Zullen we bidden?’ vraagt de juf aan het einde van het gesprek. En dan bidt ze voor het kind over wie we spraken. Ze vraagt of God hem wil helpen bij de dingen die hij moeilijk vindt en tegenvallen. En ze dankt. Voor de talenten die hij heeft. Voor wie hij is. Voor alles wat al zo goed gaat.

Een ontroerend mooie manier om zijn Vader bij het tienminutengesprek te betrekken. De meest Betrokken Ouder die er is.